کامنت به شهربراز

با درود به شهربرازِ گرامی!
اين گپ‌وگفت‌ها خوب است؛ امّا، زبان را آثارِ سترگِ ادبی-فرهنگیِ آن نگاه می‌دارد و می‌گسترد.
ضمناً، عرب و اسلام -تاآنجاکه من خوانده‌ام- هيچ‌گاه -به‌طور‌اخصّ- به محوِ زبانِ فارسی برنخاسته‌اند (با همه‌یِ زبان‌ها مخالف بوده‌اند!)؛ بلکه بيش‌تر، اين ايرانيانِ سست‌عنصر و پفيوز بوده‌اند که برایِ خودشيرينی، عربی را بر فارسی برتری داده‌اند (کسانی مانندِ ميمندی، وزيرِ محمود).
در هرحال، به نظرِ من، طرحِ موضوعِ زبان فارسی و عربی، به اين‌صورت، قدری باعثِ اشتباه می‌شود. آنچه بر ما چيرگی يافته، نه زبان، که آيينِ موحشِ اسلام بوده.
به‌زودی، يادداشتی دراين‌باره خدمت‌تان خواهم فرستاد. عجالتاً اشاره کنم که دو تن از بزرگ‌ترين کافرانِ کهنِ ما -ابن مقفّع و رازی- هردو، کليّه‌یِ آثارشان را به‌عربی نگاشته‌اند؛ و با اين‌حال، منفور اسلام بوده‌اند و، هستند!

ارادتمند:
بهرام اسکندری ميانه